Słodycz lata...

Czy też tak macie, mówię do tych, którzy jeszcze nie odnaleźli konsensu w życiu, że zdaje wam się, że już wiecie o co w tym wszystkim chodzi, co jest złudnie podobne do wrażenia gdy macie coś na końcu języka i nagle przekręcacie głowę, zmienia się perspektywa i kąt padania światła i pomysł, który przed chwilą był receptą na życie i pomysłem na siebie rozpływa się niczym wspomnienie o zeszłorocznym śniegu na wiosnę. To jest niczym gonitwa za białym królikiem albo jak próba odnalezienia kształtu w kalejdoskopie, który widzieliście minutę temu. Aż chciałoby się zaśpiewać "nic się nie stało" tylko głupio tak samemu do siebie... W szkole nas tego nie uczyli. W szkole mówili ma być tak i tak. Ale to jest tak nie określone jak kolor pląby, która tylko teoretycznie jest biała. Nauczyli nas strzelać tylko karabinów brakło. Gdyby nawet bez amunicji to można by kolbą przywalić albo choćby drzwi podeprzeć.
Czekam na następny akapit w prozie życia. Z upragnieniem wypatruję trzech gwiazdek pomiędzy rozdziałami. A prawdziwe życie toczy się na marginesie. Ołówkiem zapisane notatki, nagryzmolone myśli, żart kolegi z ławki, kwiatki, domki, dłonie i ludzik przeskakujący strony w dolnym rogu z nadzieją, że na końcu animacji zdarzy się coś śmieszniejszego niż zwykły kozioł lub roztrzaskana głowa.
Jeszcze kiedyś wzejdzie słońce. Tak wynika z sinusoidy dnia i nocy.


A to poducha z okolic czerwca... dziś wspomnienie lata... Len z własnoręcznym malunkiem.