Jeśli ktoś z odwiedzających nim przeczytał ten wpis pierw obejrzał fotografie mógłby pomyśleć "kolejna nudna, jarmarczna relacja". Nic bardziej mylnego bo nie jest to zwykła relacja ze zwykłej wizyty gdzieś na zamku jako zwykły turysta.

Znacie Ebris? Ha! Ja znam! Od dawna jestem zdania, że jest to osobowość naszego blogowego świata wyjątkowo mocno warta poznania do tego stopnia, że warto wsiąść w samochód i przebyć dla Niej te ponad sto kilometrów. Ja tak właśnie zrobiłam. Gdy tylko zaproponowała mi spotkanie w Oporowie od razu się zgodziłam! Czyli byłam rada na to spotkanie :) 

Ebris należy do grupy rekonstrukcji historycznej (nie wiem czy dobrze mówię ale ja to tak pojmuję) Na zdjęciu poniżej Ebris uczy mnie tkać krajki! Strasznie mi się to spodobało. To takie przyjemne zajęcie :) Właściwie od krajek się zaczęło bo poprosiłam niedawno Ebris aby mnie nauczyła. Nie sądziłam wówczas, że nauk będę zażywać osobiście... Następnym razem przerobimy "tabliczki" ;)

Wyobraźcie sobie ten niesamowity klimat jaki panuje wchodząc do obozu. Płócienne namioty wkoło. Ludzie: dorośli i dzieci w pięknych strojach. Na stole gliniane kubki i garnki. Panie zaplatają warkocze wokół głowy. Na środku obozu, w kociołku zawieszonym nad ogniem gotuję się zupa serowa ;P To znaczy sama się nie gotuje bo gotowali panowie. I tylko co chwila słychać wystrzał... to też panowie. 

Była bitwa... w wersji kabaretowej. Przegrana obrońców zamku była efektem niepłacenia abonamentu radiowo-telewizyjnego ;P

Czas tak szybko minął. Wiadomo. Na szczęście pozostało kilka fotografii, wspaniałe wspomnienie i nadzieja na następne spotkanie. Cóż więcej? Mogłabym się rozpisywać ale to jest nie do opisania. To trzeba przeżyć samemu :) 

Dziękuję Ebris za spotkanie :)

Dziękuję Justynko, że mi towarzyszyłaś w wyprawie :)

Mam nadzieję, że powtórzymy wypad może w wersji bardziej zaawansowanej? Może za rok? A może wcześniej. W końcu w Polsce mamy tyle zamków :)

Ach! I chciałam jeszcze dodać i jest to wypowiedź dotycząca wszystkich moich przyjaciół:

Jest do dla mnie ogromny honor, że zechcieliście się ze mną zaprzyjaźnić!

Serio. Mówiąc po dzisiejszemu jest to dla mnie MEGA :D

Houk!

A to Antoś w roli kaloszostwora :P 

***

Pozdrawiam Was gorąco i słoneczka życzę :)

...moją Babcię...

Wiadomo po kim odziedziczyłam dłubanie choć powiem Wam w sekrecie, że moja mama kiedyś też dziergała więc we mnie widocznie nastąpiła kumulacja genu twórczości ;)

Parę dni temu byliśmy w Czersku na zamku. A tam rozkładał się akurat obóz rycerski... Leżała taka jedna kolczuga. Można było przymierzyć. Najpierw pikowaniec a na to ten cudny sweterek. Pikowaniec pękł w szwach gdy panowie próbowali go przymierzyć. Jakoś się upchnęło. Kolej na kolczugę. Tu należy docenić pomoc giermka. Bez niego ani rusz bo weź załóż samodzielnie takie wdzianko co waży 18kg. W dodatku jest pełne zadziornych kółeczek, które bez problemu pokaleczą twarz i ręce gdy nie będzie się zbytnio uważało. Ponadto trzeba też mieć nieco siły w rękach by toto podnieść tak o i komuś wcisnąć przez głowę. Ja jak się okazało byłam marnym giermkiem bo ani siły w rękach ani wzrostu by dosięgnąć tej głowy. A mój Pan jak się okazało zbyt rosły. Kolczuga w rozmiarze XS! Nie przeszła przez barki. Nie ryzykowaliśmy utknięcia w metalowym sweterku na cały upalny dzień póki się jakiś ślusarz nie zjawi... "Ty... to na mnie wlezie..." I role się odwróciły. Osiemnaście kilo to jakaś jedna trzecia mojej wagi... ciężko w tym oddychać. Gorąco. Metal się nagrzewa. Ponoś w zeszłym roku po Grunwaldzie jeden z rucerzu na napierśniku jajko smażył. Tak powiedziała pani w stroju piętnastowiecznym. Pikowaniec izoluje... Jeszcze hełm... Nic przez to nie widać, duszno, zsuwa się na oczy bo jednak ta psia morda nie na mój rozmiar bo to trzeba mieć łeb! Przyłbice można unieść ale nie ma blokady. Jeszcze miecz w do ręki. Największym wrogiem rycerza jest upał. Upał i nadziak ;) Nadziak służy do ogłuszania i rozłupywania czerepu zakutego delikwenta. Ponoć najskuteczniejsza broń średniowiecza. Się nie dziwię. Ja osobiście dziękuję postoję. Ale nie za długo bo ciężko i gorąco. Dobra. Szybki kurs zdejmowania kolczugi: nachylić się i zsunąć w dół. Udało się. Ulga lekkość. Motylem jestem. Warto się było tak męczyć przez te parę minut? A jak! Toż to było moje marzenie by zobaczyć jak to jest nosić zbroję! Zawsze byłam cichym wielbicielem rycerstwa. Kiedyś zrobię sobie taką jedną... a po co? Bo tak! Bo mam te pięć palców u jednej i drugie pięć u drugiej ręki. Przydatne pięć rzeczy zebrane w całość dłoni. Pięć podobnych a każdy inny, każdy taki przydatny... 

Podpinam się do fotowyzwania u Uli. W prawdzie zaczęło się już wczoraj ale czasu nieraz brak.Temat pierwszy: pięć rzeczy :)

A radocha jak dziecko :P