Szarobure i pstrokate

Na początku grudnia tknęło mnie. Przypomniały mi się nagle wszystkie szyjątka jakich dokonałam przez ostatnie już osiem lat (bo osiem lat temu właśnie pierwszy raz zasiadłam do maszyny instruowana telefonicznie przez mamę jak się w ogóle do tego zabrać). Umiejętność szycia była moim marzeniem już w dzieciństwie. Musiałam o tym truć rodzicom bo kiedyś dostałam nawet zabawkową maszynę do szycia i rodzice wszystkich pragnących szyć dzieci nie róbcie tego swoim dzieciom! Nie kupujcie swoim pociechom zabawkowych maszyn bo więcej naprują sobie nerwów przy szyciu takim sprzętem niż można sobie wyobrazić (chyba, że zabawą jest samo napędzanie igły i przesuwanie się materiału przez "maszynę"). W dzisiejszych czasach mamy dostępność amatorskich maszyn, które prawdziwie szyją, którymi z powodzeniem można szyć ubrania, zabawki i domowe gadżety. Mamy portale gdzie można nabyć taniej używany sprzęt za niską cenę, często cenę zbliżoną do ceny zabawki, która maszyną nie jest bo jest zabawką.

Ja chciałam szyć a tylko się zniechęciłam na lata myślą, że to nie dla mnie...
...ale nie żałuje. Dziś z pełną świadomością swojego pragnienia wymyślam i spełniam nowe natchnienia i jest to dla mnie przyjemnością a nie przymusem. Kiedyś na jakimś forum przeczytałam wypowiedź dziewczyny po "odzieżówce", że nienawidzi szyć a niczego innego się w życiu nie nauczyła. Szyje z przymusu a przecież w młodości chodziło jej tylko o umiejętność szycia sobie ubrań bo uwielbia nowe ciuszki. Ja na szczęście robię to z pełną satysfakcją.
Większość rzeczy jakie uszyłam w życiu to zabawki. Inspiracją są moje dzieci, które nagle zaczęły dorastać a wizja zakończenia rozdziału z szyciem dla nich zabawek przerażała mnie widząc porzucone, zapomniane szyjątka jakie poczyniłam dla nich. Z odsieczą przybyła Łucja i niby kamień z serca lecz jednak... Przez ponad dwa lata jej życia nie uszyłam żadnej zabawki... dziś biję się w chrapy i błąd swój niezwłocznie naprawiam.
W ten oto sposób powstał miś. Miś uszyty z filcu, który jak głosi metka, wykonany jest ze zrecyklingowanych butelek! Niczego mu to nie ujmuje, wręcz dodaje chwały, a miś jest miły w dotyku i choć mocno napakowany wypełnieniem, miękki. Jego pyszczek to ukłuta, ufilcowana na sucho rzeźba i w sumie cały pomysł zaczął się od niego właśnie. Pokryty z tyłu haftowanym futrem. Brzuszek i łapki nafilcowane. Bardzo dopracowany powstawał w sumie kilka dni a Łucja choć mała swój rozumek ma i gdy tylko zmiarkowała się, że szykuje się miś skakała mi przy kolanie a parę razy nawet próbowała gwizdnąć misiową skórkę do zabawy.

Jestem dumna ze swojej pracy. Kawał dobrej roboty i mówię to z pełną świadomością jakości wykonania a skromność musi poczekać. Dostałam już od dzieci zamówienie na rodzeństwo dla misia Łucji =) już mi błyszczą oczy.

A jeśli chodzi o nowe rodzeństwo i inspirację to tworzenia: braciszek przybędzie 6 lutego. Cesarskie cięcie zaplanowane i umówione już w szpitalu. I o ile nie mogę się doczekać o tyle jestem przerażona wizją rekonwalescencji.

Pozdrawiam ciepło :)

Ps: nie ma to jak naturalne kosmetyki ;)

Pamiętam jak w podstawówce pisałam wypracowanie o planach na przyszłość i swoich marzeniach. Zawarłam tam marzenie o rodzinie. Spełnia się co do joty. Mąż wymarzony obecny oraz sześcioro dzieci nas czym nadal pracujemy... Stan obecny rodziny tata, mama, syn Antoni(9 lat), córka Estera (8 lat), córka Łucja(2 latka). Jako osoby wierzące wiemy, że prócz naszej trójki słodkich urwisów mamy jeszcze dwoje w niebie, których dane nam jest tylko kochać i tęsknić licząc, że kiedyś spotkamy się Tam i poznamy po oczach. Odsyłam do genialnego kawałka Luxtorpedy 44 dni. Brakuje nam do pełni szczęścia ostatniego elementu.

W życiu jest tak, że łatwo osiąść na mieliźnie. Zakotwiczyć się w swojej bezpiecznej strefie komfortu udając, że jest dobrze jak jest. Ale zwykle gdy jest dobrze może być lepiej. Nie zawsze znaczy to łatwiej. Ja zdążyłam osiąść w swojej strefie komfortu już dwukrotnie. Pierwszym razem trzy/cztery lata temu mając dwoje dzieci, pracę na etat z umową na czas nieokreślony i jakieś plany na przyszłość. Wtedy pojawiła się Łucja co było dla mnie jak kubeł zimnej wody wylany na śpiącego. Wyrwała mnie z nijakiego letargu w jaki zapadłam i dała porządnego kopa do działań. Od tamtej pory zdawało mi się, że już jestem na ostatniej prostej do spełniania marzeń. Po roku urlopu macierzyńskiego (w międzyczasie moja firma się zwinęła) znalazłam nową pracę. Na pewno nie lepszą, nie lepiej płatną. Nie lubiłam jej ale jakaś tam była. Wpadłam w kolejny letarg.

Babcia siedziała w domu z najmłodszym dzieckiem, starsza dwójka chodziła do szkoły, ja coś tam zarabiałam i zawsze mogło być gorzej. I wtedy zaczęło się. Maj- Komunia Antka. W głębi duszy czułam jakiś dziwny brak. Zdawało mi się, że to tylko brak tego wymarzonego mieszkania z wymuskanymi kącikami rodem z instagrama, determinacji na malowanie paznokci i wizyt w kawiarniach na ploteczkach z mamuśkami "z klasy". Mówię: "Boże. Rób co chcesz. Ja już nie mam pomysłu. " Dwa dni później mój tata trafił na ostry dyżur(zapalenie płuc, zapalenie serca w konsekwencji zawał). Mama, która opiekowała się Łucją w czasie gdy ja pracowałam, została zwolniona na zawsze do domu na rzecz opieki nad tatą. Ja przepraszam rodziców za obnażanie się z tą historią ale jest ona istotnym szczegółem w całej konstrukcji wydarzeń. Odważyłam się prosić szefa o możliwość pracy zdalnej. Od 2013 roku pracowałam jako fotograf i grafik. Ostatni rok bardziej grafik ale rzecz w tym, że jest to praca, którą można robić w domu. Siedziałam, więc po nocach w komputerze. za dnia byłam mamą na pełen etat. Sprzątałam, gotowałam, bawiłam się z dzieckiem, prowadzałam do szkoły starsze, chodziłam, na spacerki do parku i na place zabaw. Zdawało mi się, że trafiłam w sedno spełnienia kobiety: super mama i kobieta pracująca. Zuch na medal!

Po miesiącu poczułam zmęczenie. Pracowało mi się jakby ciężej. W dzień spałam z Łucją jak niemowle. Straciłam energię i zapał. Ach, praca po nocach daje się we znaki- mówiłam. Przyszły wakacje, słońce ładowało witaminę D a ja czułam się coraz gorzej. I wtedy wszystko się okazało bo oto już od kilku tygodni kiełkowało we mnie życie. Nie łatwo było mi się pogodzić z tą myślą z racjonalnych pobudek ale w głębi serca bardzo chciałam mieć jeszcze jedno dziecko. Myślałam nawet: jak to?! już koniec? I oto jest. Czekamy wszyscy z niecierpliwością do lutego.

Początek nie był łatwy ze względu na pracę. Po pięciu miesiącach dostałam zwolnienie lekarskie i mimo, że zdawało mi się, że daję radę po miesiącu odpoczynku poczułam przypływ energii i radości. Znowu chce mi się żyć przez duże Ż. Znowu chce mi się robić te wszystkie rzeczy o jakich nawet nie myślałam przez pełen rok. Przez cały rok nie zrobiłam nawet jednego oczka. Ostatnie dwie czapki robiłam jakoś jesienią zeszłego roku. Chyba nic później nie uszyłam, nie namalowałam nic,nawet nie wymyśliłam.

Teraz zaczęłam nawet haftować o czym możecie się przekonać dziś. Na hafty z USG wpadłam dawno w internecie i nawet żałowałam, że ja nie miałam takiego genialnego pomysłu gdy byłam w ciąży. Trafiła mi się okazja do twórczego spełnienia. Będę mamą!

Ps: Tata ma się dobrze. Wrócił do zdrowia i pracy. Co więcej pracę zdobyła także mama :)

Ps': Dzieci bardzo się cieszą na nowego braciszka.

Ps": Odsyłam do kolejnego kawałka Luxtorpedy: tym razem z wykopem o rodzinie. Silna lina.

Ps''': Cieszę się z powrotu do blogowania. Lubię to! Ale bardzo przepraszam za pozowanie...

Ps'''': A nie mówiłam, że będzie petarda?

Trzymajcie się słonecznie :)